Haar vader had een veeleisende baan als hoofdinspecteur van de politie, maar speelde ook een actieve rol als pater familias. Geregeld nam hij de kinderen mee op de fiets, naar opa en oma in Rotterdam, het Westland of naar Delft. Zingend gingen ze dan op pad. Of ze deden samen de afwas, vader weer hummend van tevredenheid. Het was een warme, beschermde jeugd. Door zijn functie had vader een goed beeld van de criminaliteit in Den Haag. Wilde ze dansen in Scheveningen? Dan was zijn opmerking: ‘’Je moet het zelf weten, maar ik zou het niet doen,’’ voldoende voor Laura om van het voornemen af te zien.

Ze was, zo omschrijft ze zichzelf, dan ook wel erg braaf en ijverig, eigenlijk een modelkind in tegenstelling tot haar tweelingbroer Bert. Zelfs op driejarige leeftijd speelde hij nog buiten als de straatlantaarns aangingen, het moment dat moeder aan hen had meegegeven waarop ze absoluut naar binnen moesten. Dan stond Laura handenwringend in de deuropening zachtjes naar haar tweelingbroer te roepen. “Bertje, kom dan. Bertje, binnenkomen, de panlarentalen branden.’’ Een grappig zelfbedacht woord dat ze nog steeds gebruiken in de familie Gerritsen.

Eén keer liet hun vader hen zijn pistool zien en de dreg waarmee hij fietsen uit de gracht viste, met de opdracht dat ze er verder absoluut niet aan mochten komen. Laura piekerde er natuurlijk niet over om deze zaken aan te raken. Nee, dan Bert, je kon erop wachten. Niet veel later zat hij natuurlijk met de bewuste dreg te vissen in de Haagse grachten, met een zenuwachtige Laura ernaast. Wat Laura misschien aan lef ontbrak werd door Bert volledig gecompenseerd.

Het was een katholiek gezin. Dus gingen ze trouw naar de mis. Zingen, vooral vader had een prachtige volle stem, of rituelen, heilige communie, het waren allemaal zaken waar Laura erg van genoot, maar na haar achttiende toch afscheid van nam.

Spontaan geeft ze haar jeugd al met al ’een vette zeven.’