Als kleine jongen zwierf Herman al eindeloos over de stranden vlakbij zijn geboortedorp Monster op zoek naar schelpen en aparte steentjes. Op zichzelf, in de natuur, omringd door het ruisen van de zee en het geschetter van meeuwen. Zijn blik naar beneden gericht, steeds bukkend, op zoek naar natuurschatten. Het was geen probleem ze te vinden. Immers, Monster, een dorp onder Den Haag aan de Noordzeekust, heeft maar liefst vijf kilometer kustlijn. Zijn jeugd etste zijn latere bestemming als beeldend kunstenaar. Maar dat wist hij toen natuurlijk nog niet. Eerst zou hij, net als zijn zwerfkeien over de wereld zwerven. Voor het echter zover was werd zijn geest getrokken door de mathematiek van het leven. Actuariële wiskunde, een vak dat hij toepaste bij de Nillmij (de Nederlands-Indische Levensverzekering en Lijfrente Maatschappij). Een verzekeraar die later opging in Ennia, die vervolgens fuseerde met Ago en nu bekend staat onder de naam Aegon. Twaalf jaar heeft Herman bij de Nillmij gewerkt. Hij volgde nog een opleiding moderne bedrijfsadministratie en kwam als bedrijfseconomisch medewerker terecht bij de Diaconie, de Hervormde Kerk in Den Haag. Ondertussen was hij getrouwd en vader van twee kinderen. Dan gaat zijn levenspad veranderen. Toeval bepaalt vaak het leven. In de periode die hij voor de Diaconie werkte zette hij met andere activisten de wereldwinkel in Den Haag op waar regelmatig een medewerker van de Nederlandse Organisatie voor Ontwikkelingssamenwerking (Novib) langskwam. Die wees hem op een vacature bij het bedrijf. Of Herman geen interesse had om projectmedewerker te worden? We zijn ondertussen in 1973 aangeland en Novib was nog maar een kleine organisatie bestaande uit 7 à 8 personen. Nu werken er 300 mensen in Nederland en heet de organisatie Oxfam Novib. Maar de jaren zeventig waren pioniersjaren. Herman werd uit een twintigtal sollicitanten gekozen en kreeg Afrika als continent toegewezen. Was dat dan zijn voorkeur? Ook hier bepaalde het toeval zijn lot want in de vacature voor Azië was al voorzien. Wat volgde waren vijfentwintig prachtige jaren. Herman bekeek de projectaanvragen uit diverse Afrikaanse landen, stelde een advies op en legde dat voor aan de beoordelingscommissie. Het ging om een veelheid aan projecten, zoals waterputten, (meisjes)schooltjes, alfabetiseringsprojecten, gezondheidscentra, landbouwprojecten, etc. Het moeten er zeker meer dan honderd zijn geweest. Vervolgens moest hij ter plaatse controleren of de projecten wel conform de richtlijnen van de Novib werden uitgevoerd. Deze taak voerde hem naar vele Afrikaanse landen zoals Ghana, Zambia en Tanzania waar hij werd gegrepen door de bijzondere beelden uit deze landen, zoals de Afrikaanse votief figuren. Beeldjes met een religieuze gelofte, vaak in geabstraheerde vorm. Hij was zes jaar gescheiden toen hij bij Novib zijn zielsmaatje Margreet ontmoette. In het jaar 1996, het jaar waarin Herman zestig werd, verliet hij Novib en werd hij actief als kunstenaar.